عدالت و مصلحت در فلسفه سیاسی امام خمینی (ره)

عدالت و مصلحت دو موضوع از مهم ترین موضوعات فلسفه ی سیاسی است که ربط این دو با هم هم واره ذهن بسیاری از فیلسوفان سیاست را به خود مشغول داشته است. فلسفه ی سیاسی حکمت متعالیه یکی از مناسب ترین بسترهایی است که این موضوع می تواند در آن مورد بررسی قرار گیرد. امام خمینی رحمه الله از برجسته ترین متفکران این دستگاه فلسفی هستند که به نوعی با رهبری جمهوری اسلامی ایران، زمینه ی احیای هر دو مفهوم عدالت و مصلحت ـ هم در مباحث فلسفه ی سیاسی و هم در عرصه ی اجرایی و حکومتی ـ را فراهم کردند.در این مقاله سعی شده است تا سؤال «چیستی نسبت میان عدالت و مصلحت در دستگاه فلسفه ی سیاسی امام خمینی رحمه الله» و با استفاده از روش تفسیری متن محور مورد بررسی قرار گرفته و به واکاوی مفاهیم عدالت و مصلحت در اندیشه ی ایشان پرداخته و رابطه ی این دو مفهوم را با یکدیگر بر اساس مبانی فکری ایشان طراحی و ارائه کند.در انتها مشخص می شود که برمبنای فلسفه ی سیاسی امام خمینی و با تکیه بر مبانی فکری ایشان مشخص می شود که عدالت هم واره محور مصلحت بوده و مصلحت در دایره ی تحقق عدالت است که صورت می پذیرد. پس عدالت است که مصلحت مردم را برمی آورد و در پرتو آن مردمان می توانند به صلاح و سداد دست یابند.